तुझ्यातला थोडा पाऊस हवाय..

तुझ्याविना जगण्याची
आता सवय झालीये बाबा..
अडखळून पडलो तरी
आता मी रडत नाही,
रडण्याच्या जागा आता संपल्या आहेत,
मी आता मोठा झालो आहे..

पण कधीतरी वाटतच ना,
मांडून बसावेत संपलेलेच पसारे..
पण पसारा केला की, मला
पूर्वी आई रागे भरायची..
आता तिलाही मला ओरडावसं वाटत नाही..
नि पसारा काढला की, तो आवरायचं
भानही राहत नाही आताशा..
पसा-यात रमून जायला
आता मी काही लहान नाही,
आई परवाच म्हणाली मला
तू आता मोठा झाला आहेस..

सूर्य रोजच उगवतो
रोज नवा उजेड येतो,
या उजेडात जमेल तसं
वाचत जायचं आयुष्य..
पण म्हणून अंधाराची
भितीच सारी संपते का?
पण मी आता फक्त उजेडाचाच
मन लावून विचार करतो..
कितीही भिती वाटली तरी
हल्ली हल्ली मी अंधाराला
फारसा भीत नाही..
कारण ,
मी आता मोठा झालोय ..

मी मोठा झालोय..
आणि आता थोडासा
शहाणा पण झालोय ..
पण सारे उन्हाळे सोसण्यासाठी बाबा,
तुझ्यातला थोडा पाऊस हवाय..
तुझ्यातला थोडा पाऊस हवाय..